سلام. باور کنید اینجا وبلاگ عصر ارتباطات است ... اما ارتباطات که همیشه به ارتباطات نوین ختم نمی شود ... گاهی ارتباط می تواند یک قطعه ادبی باشد ... گاهی هم یک کلمه!

دیگر بدون مقدمه، با هم باشیم.

راهی سخت و صعب العبور! هر قدم که بر داری خاری  پایت را بوسه خواهد زد و ازگل بوسه اش رد خون جاری خواهد شد... آفتاب بدنت را خواهد سوزاند و گرمای خاک تو را به یاد روزهای جهنم خواهد انداخت ...

اما همه این ها را که رد کردی، در انتهای راه خانه ای خواهی دید. به سمتش برو. در بزن. اگر جوابی نشنیدی، صاحبخانه را صدا کن. آن قدر صدا کن که اشک از چشمانت جاری شود، و صدایت رو به خاموشی زند. آنگاه بدان که صاحبخانه اذن ورود داده است. پس وارد شو. در جایگاه مهمان بنشین و هر آنچه آرزو داری، بیان کن که در آن وقت هر چه خواهی فورا نزد خویش خواهی یافت. راستی در تمام این مدت یادت باشد که یکی تو را می پاید؛ می شنود، می بیند و ... او کسی نیست جز صاحب خانه.

پیرمرد این جملات را که گفت، از جایش بلند شد و با قدم های آرامش از پیشم رفت... من ماندم وهزار سوال بی جواب، من ماندم و یک دریا تفکر برای یافتن جواب.

... روزها با فکرآن خانه از خواب بیدار می شدم و شبها با یادش به خواب می رفتم، خیلی دوست داشتم پیدایش کنم. فکرم آن قدر مشغولش شده بود که از درس و زندگی واماندم. روز به روز ساکت تر می شدم و بیشتر فکر می کردم. اطرافیان برخی می گفتند: « دیوانه شده ای»! برخی نیز از سر ترحم سعی می کردند نگذارند بیشتر فکر کنم و شروع می کردند به حرف زدن با من:« صادق دیشب رفتیم پارک، این قدر خوش گذشت که نگو! اگه بدونی چه قدر دوست داشتیم تو هم باهمون بودی» ... « ببین صادق جان، تو الان سنی ازت گذشته، موقعیتت هم که بد نیست، پسرم بذار برات آسیتن بالا بزنیم و ...» ...

سال ها گذشته بود. من همچنان آن قدر به آن خانه رویایی و صاحب خانه می اندیشیدم، که ارتباطم با اطرافیان به کلی قطع شده بود؛ نه غذایی می خوردم، و نه آبی می نوشیدم. تنها در خیال خانه غرق می شدم، تنها برای رسیدن به آن از منزل خارج می شدم و شهر را زیر و رو می کردم، و تنها برای رسیدن به کلبه افسانه ای دعا می کردم.

اما هیچ نشانه ای از استجابتگاه آرزوهایم نبود؛ دیگر داشتم از یافتنش نامید می شدم ...

دیشب قبل از خواب با دلی خسته و قلبی شکسته از خدا خواستم که مرا یاری کند که دیگر این بازی را تمام کنم؛ یا خانه را بیابم و راحت شوم، و یا برای همیشه از آن دل بگسلم ... در خواب خودم را دیدم که با پایی زخمی و چهره ای دردمند بر در منزلی که از پنجره اش نور می تراود، ایستاده ام. در می زنم، هیچ کس جواب نمی دهد. صاحب خانه را صدا می کنم، باز هم پاسخی نمی شنوم. خستگی راه، وجودم را به عجز در آورده است. بی اختیار اشک از چشمانم جاری می شود، و از عمق وجود صاحب کلبه را ملتمسانه می خوانم. به ناگاه در باز می شود و من بی صبرانه وارد می شوم: «کلبه ای نورانی»! کمی جلوتر که می روم، در و دیوار به سخن می آیند:« امروز، هر آنچه خواهی از آن تو است. پس بخوان صاحب خانه را». شروع می کنم به بیان آرزوهایم و می بینم که یکی یکی برآورده می شوند. آرزوهایم که تمام می شود، به عنوان آخرین آرزو می گویم، ای کاش نشانی این خانه را داشتم. در و دیوار دوباره به حرف می آیند: « اینجا قلب تو است؛ اینجا حرم الله است »! ... و من از خواب پریدم.

... از دیروز تا کنون دیگر همه چیز برایم روشن است، احساس می کنم نه تنها هر آنچه آرزو داشتم در نزدم است، بلکه استجابت کننده نیز با من است ... و دیگر نه خانه را گم خواهم کرد، نه صاحب خانه را !

بسمه تعالی

سلام.

ان شائ الله که حال همه عزیزان خوب است.

همان طور که شاید شنیده باشید، در هفته ای که گذشت با همکاری سردبیر سابق هفته نامه سروش « فرشاد مهدی پور» و معاونت فرهنگی سابق انتشارات سروش « بهمن دری»، موفق شدیم ویژه نامه امت مجازی را با عنوان  « اسلام هک نمی شود»، به همراه هفته نامه در سراسر کشور توزیع کنیم.

هفته پیش وقتی که اخبار ویژه نامه در سایتهای خبری مختلف چون ایسنا، ایرنا، ایلنا، خبرگزاری فارس، و ... منتشر شد، دوست و برادر گرانقدرم مهندس سید محمد رضا فخری که مدیر پارسی بلاگ هم هستند، از من خواهش کردند که در مورد ویژه نامه در وبلاگم بنویسم.

بنده هم همچون گذشته اوامر ایشان را اطاعت کرده، و تصمیم گرفتم مختصری راجع به امت مجازی و مسائل پیرامون آن قلم فرسایی کنم.

ایده اصلی امت مجازی آن است که با توجه به عدم مرز بندی های سیاسی و جغرافیایی در اینترنت، ما می توانیم شاهد پیوند اعضای جامعه عظیم اسلامی باشیم و مفهوم امت واحده اسلامی را به صورت عینی در دنیای سایبر مشاهده کنیم.

اما برای تحقق چنین موضوعی نیاز است با بررسی مواردی چون تعریف امت مجازی، وضعیت کنونی اسلام گرایان در اینترنت، فرصت ها و چالش های موجود جهان اسلام در رابطه با فناوری های اطلاعاتی و ارتباطاتی، و ... به یک برنامه ریزی استراتژیک و هدفمند دست یازیم.

بنابراین در ویژه نامه امت مجازی سعی شد تا با استفاده از نظرات نخبگان فرهنگی و رسانه ای، ضمن نقد و بررسی مفهوم امت اینترنتی اسلام زمینه دست یابی به مفهوم مذکور فراهم شود.

این ویژه نامه شامل مصاحبه با پرفسور مولانا، دکتر حسام الدین آشنا، و یادداشتهایی از دکتر محسنیان راد، دکتر همایون، محمد علی رامین، و رضا امیر خانی و ... است، و از طریق نشانی http://www.soroushpress.com/magazines/haftegi/1243/27-42%20vijeh%20name.pdf قابل مشاهده می باشد.

و خودم جهت آشنایی بیشتر خوانندگان با مفهوم امت مجازی، توصیه می کنم که یادداشت دکتر همایون را با عنوان « امت به سبک اویس قرنی» در صفحه دوم لینک http://www.soroushpress.com/magazines/haftegi/1243/4.pdf حتما بخوانید.

ان شائ الله در هفته های آتی بیشتر به موضوع امت مجازی خواهم پرداخت.

تا بعد ...

بسمه تعالی

بارالها! ترسم از شب نیست. ترسم از نبودن نیست. ترسم از دلی است که پرده پوشی نمیداند، و زمانی که بیهوده بگذرد.

ترسم از این است که باز در امتداد شک و دلهره، اسیر وسوسه اندیشه های خود به راه خود برویم؛ راهی که هر لحظه ترس و دلهره ، بر اندام شب، می اندازد!

ترسم از تکرار است؛ تکراری سخت سرد ، تکراری که بی تو باشم، یعنی بی وضو باشم.

خدایا! دلم از تکراری که در برابرت دارم دلهره و غصه ام را دو چندان میکند، که نکند برایت تکراری را تداعی کنم که خسته از تنم ، ذهنم ، صحبت و ماندنم شوی! من از تکراری شدنم میترسم! من از رفتنت ، از نبودنت، از مرگ عشق می ترسم! من از بی تو بودن، از سکوت، از خسته شدنت، از بیهوده بودنم سخت میترسم ...!

محبوبا! پس مرا یاری کن که تکراری نشوم، که هر روز یکی دیگر باشم؛ یکی نزدیک تر به تو. و ای امید زندگانی من، در تمام لحظات عمر همنفسم باش تا از نفس نیفتم. این است تمام خواسته من!

بسمه تعالی

سحر که میشه مثل همیشه با صدای ساعت از خواب بیدار میشی ... به هر زوری شده از جات پا میشی، آبی به دست و صورتت می زنی، وضو می گیری، و بعد ...

سجاده نیازت رو پهن می کنی. دو زانو میشینی، دستاتو به سمت آسمون بلند می کنی و از عمق وجودت میگی:« آنلاینم، لطفا پیام بده»!

... وجواب می شنوی:« اگه میخوای با من چت کنی، اول کسی که نمیتونه دوستی من و تو رو ببینه، ایگنور کن»!

بسمه تعالی

باز هم‌ شب‌ می‌شود، و چراغها یکی‌ پس‌ از دیگری‌ خاموش... مثل‌ همیشه‌ اتاق‌ تنهایی‌ من‌ است‌ که‌ بوی‌ بی‌خوابی‌ می‌دهد: یک‌ چراغ‌ روشن!
به‌ خودم‌ می‌گویم: امشب‌ را استراحت‌ کن‌! خسته‌ شدی.
کلید چراغ‌ را می‌زنم. خاموش‌ که‌ می‌شود تازه‌ چراغ‌ اندرونم‌ روشن‌ می‌شود. روی‌ تخت‌ پهن‌ می‌شوم، چشمها را می‌بندم... اما چراغ‌ درون‌ هنوز روشن‌ است؛ چراغی‌ که‌ روشنای‌ خویش‌ را از یادت‌ می‌گیرد؛ یاد تو!
آن‌ روز، یادت‌ هست؟
چه‌ سؤال‌ بیهوده‌ای! حتماً یادت‌ هست. مگر تو چیزی‌ را فراموش‌ می‌کنی؟!

آن‌ روز شمع‌ را نشانم‌ دادی؛ خودت‌ ساخته‌ بودی‌اش.
گفتی: چه‌ می‌بینی؟
اشکها جاری‌ شد... چه‌ می‌توانستم‌ بگویم؟ شمع؟! گمشدهِ تمام‌ زندگی‌ام؟! راهنمای‌ خروج‌ از ظلمت؟!
تبسم‌ کردی.

 خواستم‌ از شوق‌ محو لبان‌ لاله‌گونت‌ شوم...  به تبسمی‌ اکتفا کردم. شوری‌ دهانم‌ را که‌ حس‌ کردم، فهمیدم‌ هنوز دارم‌ می‌گریم.

 شمع‌ را درون‌ دو دستم‌ جا دادی‌ و گفتی‌ مدتی‌ باید دوریت‌ را تحمل‌ کنم.
بغض‌ گلویم‌ را فشرد. باز هم‌ تبسم‌ کردی‌ و سرم‌ را نوازش: «من ‌ که‌ رفتم‌ شمع‌ را مراقب‌ باش»!

کلام‌ آخر... بغض‌ و لبخند؛ آب‌ و آتش‌ با هم!
امروز سالها از آن‌ روز می‌گذرد. مدتی‌، چند سالی‌ است‌ شمع‌ را گم‌ کرده‌ام... پریشانم... دلتنگ... منتظر!
در نامه‌ برایت‌ این‌ را گفتم. جوابم‌ دادی: شمع‌ در کنار توست؛ چشمانت‌ را بشوی. شستم؛ هر روز، هر شب، اما...!
چند روز پیش‌ دوستی‌ آمد. می‌گفت‌ تو او را فرستادی. سکوت‌ کردم. گفت: چشمانت‌ را شستی؟ سر را تکان‌ دادم؛ یعنی: آری! گفت: چگونه؟
آب‌ را نشان‌ کردم.
خندید... لحظه‌ای‌ مکث... گریه‌ کرد... رفت!
معنای‌ شستن‌ را از آن‌ روز فهمیدم. صبح‌ و شب‌ انیس‌ چشمانم‌ گریه‌ است‌ و بس!
می‌خواهم‌ بخوابم‌ نمی‌توانم. برمی‌خیزم. پنجره‌ را باز می‌کنم. سر را بیرون‌ می‌برم. هق‌هق‌ گریه‌ امانم‌ را می‌برد. فریاد می‌زنم: شمع‌ را می‌خواهم؛ رهنمای‌ وصال‌ تو... شمع‌ را می‌خوانم؛ تو را می‌خواهم.

بسمه تعالی

سلام.

می بینی؟ شعبانم تموم شد و دیگه کم کم داریم وارد رمضان می شیم!

راستی رمضان تو رو یاد چی میندازه؟

...

من نمی دونم جوابت چی بود، ولی تقریبا مطمئنم که هر چی بود، یه ربطی با خدا داشت. خب منم یه تصمیمی گرفتم:« این یه ماه رو دوست دارم از یه ارتباط دیگه بنویسم؛ ارتباط با خدا»!

...

تیتر اولین قطعه: واحدی جلوه کرد و شد بسیار

آن شب حال دیگری داشت؛ گویی پس از مدتها دوباره شور و شوق جوانی را دلش احساس می کرد.

سال ها پیش، وقتی جوانی بیست ساله بود، از اهالی روستا شنید آن طرف تر ها زیبایی هست که هر کس بر لبانش بوسه زند، عمر جاودان خواهد یافت و هیچ گاه رنگ زشتی را نخواهد دید. این گونه بود که بار سفر را بست و عزم ناکجاآباد کرد. همه جا را به امید وصال دلربای دلبر گشت. اما هیچ نیافت.

اینک موهایش سفید، چهره اش پر از چین و چروک، و دلش شاید پر از اندوه بود. می گویم شاید، چرا که هر چند از سفر، از پیمودن شهرها و روستاها خسته بود؛ هر چند احساس می کرد که عمرش در جست و جوی هیچ و پوچ بر باد رفته است، ولی هنوز روزنه ای از امید دلش را گرم و روشن نگه می داشت. و او آن شب حال دیگری داشت، گویا پس از مدت ها ...

همان طور که کنار درخت نشسته بود،و به گذشته و آینده می اندیشید، برای اولین بار فکر کرد زیبای او در همین نزدیکی ها، دقیقا در کنارش نشسته است. نمی دانی این فکر چه قدر مهیج است. همین فکر بود که او را دیوانه کرد. اطرافش را به دقت نگاه کرد. همان طور که نشسته بود، بارها و بارها، ساعت ها به هر طرف سرک کشید. اما فقط او بود و خودش! فقط او بود و درختی که به آن تکیه زده بود. فقط او بودو ابرها. فقط او بود و زمین و آسمان و ... همین!

برخاست! دیوانه وار به دور خود چرخید، شاید که پیدایش کند. می چرخید و صدایش می زد. می چرخید و می گریست، شاید که جوابش دهد. آن قدر چرخید که که تعادلش را از دست داد. واژگون شد. سرش به سختی ضربه خورد.

در حالتی نیمه هوشیارانه احساس کرد که درخت، زمین، آسمان، ابرها ... دهن باز کرده اند و می گویند: ببین! زیبای تو اینجاست!

پسرک، این قطعه را که خواند، در فکر فرو رفت. کتاب حکمت را بست، و شماره استاد را گرفت: 0912512…

شرح آنچه را خوانده بود، برای استاد تعریف کرد و گفت: استاد! نمی فهمم مقصود از این چند سطر چیست؟

استاد تاملی کرد ... دقایقی بعد صدای آرام و متین او بود که از گوشی تلفن شنیده شد:

همه یار است و هیچ نیست غیر از یار

واحدی جلوه کرد و شد بسیار