سلام. باور کنید اینجا وبلاگ عصر ارتباطات است ... اما ارتباطات که همیشه به ارتباطات نوین ختم نمی شود ... گاهی ارتباط می تواند یک قطعه ادبی باشد ... گاهی هم یک کلمه!

دیگر بدون مقدمه، با هم باشیم.

راهی سخت و صعب العبور! هر قدم که بر داری خاری  پایت را بوسه خواهد زد و ازگل بوسه اش رد خون جاری خواهد شد... آفتاب بدنت را خواهد سوزاند و گرمای خاک تو را به یاد روزهای جهنم خواهد انداخت ...

اما همه این ها را که رد کردی، در انتهای راه خانه ای خواهی دید. به سمتش برو. در بزن. اگر جوابی نشنیدی، صاحبخانه را صدا کن. آن قدر صدا کن که اشک از چشمانت جاری شود، و صدایت رو به خاموشی زند. آنگاه بدان که صاحبخانه اذن ورود داده است. پس وارد شو. در جایگاه مهمان بنشین و هر آنچه آرزو داری، بیان کن که در آن وقت هر چه خواهی فورا نزد خویش خواهی یافت. راستی در تمام این مدت یادت باشد که یکی تو را می پاید؛ می شنود، می بیند و ... او کسی نیست جز صاحب خانه.

پیرمرد این جملات را که گفت، از جایش بلند شد و با قدم های آرامش از پیشم رفت... من ماندم وهزار سوال بی جواب، من ماندم و یک دریا تفکر برای یافتن جواب.

... روزها با فکرآن خانه از خواب بیدار می شدم و شبها با یادش به خواب می رفتم، خیلی دوست داشتم پیدایش کنم. فکرم آن قدر مشغولش شده بود که از درس و زندگی واماندم. روز به روز ساکت تر می شدم و بیشتر فکر می کردم. اطرافیان برخی می گفتند: « دیوانه شده ای»! برخی نیز از سر ترحم سعی می کردند نگذارند بیشتر فکر کنم و شروع می کردند به حرف زدن با من:« صادق دیشب رفتیم پارک، این قدر خوش گذشت که نگو! اگه بدونی چه قدر دوست داشتیم تو هم باهمون بودی» ... « ببین صادق جان، تو الان سنی ازت گذشته، موقعیتت هم که بد نیست، پسرم بذار برات آسیتن بالا بزنیم و ...» ...

سال ها گذشته بود. من همچنان آن قدر به آن خانه رویایی و صاحب خانه می اندیشیدم، که ارتباطم با اطرافیان به کلی قطع شده بود؛ نه غذایی می خوردم، و نه آبی می نوشیدم. تنها در خیال خانه غرق می شدم، تنها برای رسیدن به آن از منزل خارج می شدم و شهر را زیر و رو می کردم، و تنها برای رسیدن به کلبه افسانه ای دعا می کردم.

اما هیچ نشانه ای از استجابتگاه آرزوهایم نبود؛ دیگر داشتم از یافتنش نامید می شدم ...

دیشب قبل از خواب با دلی خسته و قلبی شکسته از خدا خواستم که مرا یاری کند که دیگر این بازی را تمام کنم؛ یا خانه را بیابم و راحت شوم، و یا برای همیشه از آن دل بگسلم ... در خواب خودم را دیدم که با پایی زخمی و چهره ای دردمند بر در منزلی که از پنجره اش نور می تراود، ایستاده ام. در می زنم، هیچ کس جواب نمی دهد. صاحب خانه را صدا می کنم، باز هم پاسخی نمی شنوم. خستگی راه، وجودم را به عجز در آورده است. بی اختیار اشک از چشمانم جاری می شود، و از عمق وجود صاحب کلبه را ملتمسانه می خوانم. به ناگاه در باز می شود و من بی صبرانه وارد می شوم: «کلبه ای نورانی»! کمی جلوتر که می روم، در و دیوار به سخن می آیند:« امروز، هر آنچه خواهی از آن تو است. پس بخوان صاحب خانه را». شروع می کنم به بیان آرزوهایم و می بینم که یکی یکی برآورده می شوند. آرزوهایم که تمام می شود، به عنوان آخرین آرزو می گویم، ای کاش نشانی این خانه را داشتم. در و دیوار دوباره به حرف می آیند: « اینجا قلب تو است؛ اینجا حرم الله است »! ... و من از خواب پریدم.

... از دیروز تا کنون دیگر همه چیز برایم روشن است، احساس می کنم نه تنها هر آنچه آرزو داشتم در نزدم است، بلکه استجابت کننده نیز با من است ... و دیگر نه خانه را گم خواهم کرد، نه صاحب خانه را !