می گویند وقتی که آمد زمستان بود:« بهمن 57»! ... اما قدم گرمش طنین بهار را در تمام ایران فریاد زد.

می گویند مردی از جنس آسمان بود؛ لبخندش یادآور صبح، و خشمش صاعقه ای بود بر پیکر دشمن ... شاید بعد از دوران غیبت خورشید، اولین کسی بود که آزادی را با عبودیت، و پیشرفت مبتنی بر استقلال را با عدالت گره زد، و اینگونه ای خانه ای ساخت که امروز من و تو عضوی از آنیم؛ خانه ای به نام « جمهوری اسلامی»!

... دیروز پیرمردی را دیدم که از روزگار شکایت می کرد و می گفت بعد از رفتنش همه چیز خراب شد؛ از وضع پوشش جوانان و رانت خواری مسئولان دلش به درد آمده بود ... چندی پیش نیز جوانی بسیجی که از آمدن احمدی نژاد خرسند بود، با غرور می گفت در این هشت سال بعد از دوم خرداد وضع فرهنگی جامعه نابسمان شده بود، اینک زمان آن است که دوباره آرمان های امام را احیا کنیم، و ... اما شاید نمی دانست که روزی قبلتر جوانی دیگر می گفت نباید بگذاریم که راه امام که همان آزادی است دچار خلل شود، و دوباره به تحجر بازگردیم.

این ها را گفتم که بدانی امام هنوز زنده است. هر چند هر یک از خصوصیات او در گروهی نمود یافته، و هر جزیی از تفکرش توسط بخشی از اجتماع اخذ شده، و رو به بالندگی است.

به یاد دارم اردیبهشت 1376 بود که خاتمی آمد، ناطق و زواره ای و جاسبی هم بودند. من آن موقع در ستاد ناطق بودم و می دیدم که ناطق چه قدر هزینه کرد. خاتمی اما ... خیلی هزینه نکرد ... میان مردم رفت ... با آن ها صمیمانه بحث کرد ... از آزادی گفت و اینکه راه امام تحریف شده است، راهی که در آن نبایستی آزادی هیچ فرد یا گروهی مورد تعرض واقع شود.

من اعتقاد دارم که مردم در خاتمی گوشه ای از شخصیت امام را دیدند، و احساس کردند که آمدنش می تواند دوباره امام را برای آن ها تداعی گر شود. پس به او رای دادند ... حماسه دوم خرداد این چنین خلق شد.

هشت سالی گذشت ... گفتمان آزادی بال و پر پیدا کرده بود؛ مردم و گروههای سیاسی آزادانه افکار و عقاید خود را بیان می کردند ... اما چندان خبری از عدالت نبود.

خرداد 1384، مردم در حسرت عدالت حضرت امام بودند. احمدی نژاد آمد، هاشمی رفسنجانی هم آمد، معین، کروبی، لاریجانی، قالیباف، و مهر علیزاده هم آمدند. میان آن ها به اعتراف دوست و دشمن تنها کسی که سعی کرد از تشریفات انتخاباتی دوری کند، احمدی نژاد بود. بیشتر صحبت هایش معطوف به این بود که اولا باید استقلال ایران بیش از پیش تامین شود که در این زمینه شعار معروفش که « می شود، پس می توانیم»، قابل تامل است. ثانیا مسئولین باید به سمت پیش برد عدالت، و فاصله های طبقاتی گام بردارند. اینگونه بود که مردم در او ساده زیستی، عدالت خواهی، استقلال طلبی، و مردمداری را احساس کرند، و سوم تیر ماه حماسه ای باور نکردنی خلق شد.

همه این ها را که خواندی برای این بود، که دوباره بگویم دوست عزیزم باور کن راه امام زنده است، و اضافه کنم در جواب آن پیرمرد و دو جوان، که انقلاب نه تنها لحظه ای دچار انحراف نشده است، بلکه روز به روز به سمت پیشرفت حرکت می کند، مشکل از ماست که امام را به چشم محدود نگاه می کنیم، و آن وقت خیال می کنیم امام و انقلاب یعنی آزادی صرف، یا عدالت طلبی مطلق ... حقیقت آن است که امام انقلابی را بنا نهاد که مردمش آزادانه با مشاهده تجلی اسلام راه اسلام را انتخاب کنند. او انقلابی را بنا نهاد که در آن عدالت قربانی توسعه، دین فدای سیاست، و اطاعت مشتاقانه مردم از رهبر فدای اطاعتی کورکورانه و مستبدانه نشود.

مشکل اینجاست که نمی خواهیم باور کنیم که جمهوری اسلامی، همان چیزی است که در تمام این سالیان خانه امن ما بوده، و روز به روز دارد آبادتر می شود.

آخرین سخنم این است:« برادرم، خواهرم، بیا امام را آن طور که بود، و انقلاب را آن طور که هست باور کنیم، بیا ایده آل اسلام را باور کنیم، بیا به سیره محمدی، علوی، فاطمی، حسنی، حسینی، که نمودش در امام (ره) و رهبر فرزانه مان آیت الله العظمی خامنه ای تجلی پیدا کرد، کمی بیشتر توجه کنیم».